I kva ende skal ein starte med teknologiprosjekt? Skal ein forsikre seg om, at alle som vil måtte få eit snev av kontakt med pedagogikken, har god opplæring og god tilgang på utstyr i god tid før prosjektet startar? Eller skal ein prioritere elevane, berre kaste seg ut i det og prøve og feile litt etter kvart? Ja, takk! - begge delar!
Det er naturleg at dei som er rundt elevane våre er litt skreptisk, misunneleg og utolmodige i dette prosjektet. Fylket har for vår klasse prioritert å dele ut brett til elevane. Me lærarane har fått to. Ideen var jo å berre teste dette ut i to fag; Helsefag og Norsk, men det vert i praksis umogleg. Eit slikt prosjekt får ringverknader. Å "køyre dobbelt opp" er i første omgang tungvindt, - men likevel den løysinga me har lagt oss på. Elevane skal bruke brettet, men også berbare PC-ar. Rett nok ikkje verdas beste PC, men det me kan greie, ut frå at Telemark fylkeskommune meinar et det berre er elevar på Studieførebuande som skal prioriterast med slikt utstyr no.
Politikken min i prosjektet har vore å lage vegen, eller kanskje stien?, mens me går. Ikkje lett å få alle med seg på den tanken, men eg håpar at me skal bli glade i turen etter kvart. Cluet er vel å stoppe opp etter realtivt kort tid, sjå utover landskapet og faktisk nyte den fine naturen me har rundt oss. Me skal ikkje strene bortover fortast mogleg, men stoppe litt, passe på at alle er med, dele erfaringane med løypa så langt og kanskje lage eit par nye stiar. Det aller viktigaste er å skrive i turbøkene etter kvart. Legge att tankar som andre etter oss kan gjere seg nytte av. Kanskje vert løypa så fin at nokon vil lage ein veg av den. Kanskje er det nett me som stikk ut vegen for dei andre etter. Me må rekne med både bratt terreng, og stikkebuskar me må sage ned. Men, eg sjølv syns det er mykje meir tilfredsstillande å ha hatt ein tur i ulendt terreng framfor ein tur på asfalt.
Eg vil nytte høvet nok ein gong til å invitere med meg alle som jobbar saman i vg1 Helse- og sosialfag. Saman skal me få ein fin tur. Me veit ikkje kor langt me kjem, me veit ikkje korleis ruta er, - for den skal me lage sjølv. Det eg veit er at eg vil prøve så godt det let seg gjere, innafor dei rammene me har, å legge til rette for at alle skal få nyte turen. Me må berre alle saman vere tolmodige og sjå at det er elevane og deira læring som er det viktigaste. Før datateknologien sitt inntog lærte elevane ved hjelp av blyant og papir. Kan hende må me av og til nytte den metoden no også, viss me støyter på problem, men eg håpar ikkje at så skjer. Den viktigaste reiskapen i ein elev si læring er dialogen mellom elev og lærar. Verken PC eller nettbrett kan erstatte den.
Det er naturleg at dei som er rundt elevane våre er litt skreptisk, misunneleg og utolmodige i dette prosjektet. Fylket har for vår klasse prioritert å dele ut brett til elevane. Me lærarane har fått to. Ideen var jo å berre teste dette ut i to fag; Helsefag og Norsk, men det vert i praksis umogleg. Eit slikt prosjekt får ringverknader. Å "køyre dobbelt opp" er i første omgang tungvindt, - men likevel den løysinga me har lagt oss på. Elevane skal bruke brettet, men også berbare PC-ar. Rett nok ikkje verdas beste PC, men det me kan greie, ut frå at Telemark fylkeskommune meinar et det berre er elevar på Studieførebuande som skal prioriterast med slikt utstyr no.
Politikken min i prosjektet har vore å lage vegen, eller kanskje stien?, mens me går. Ikkje lett å få alle med seg på den tanken, men eg håpar at me skal bli glade i turen etter kvart. Cluet er vel å stoppe opp etter realtivt kort tid, sjå utover landskapet og faktisk nyte den fine naturen me har rundt oss. Me skal ikkje strene bortover fortast mogleg, men stoppe litt, passe på at alle er med, dele erfaringane med løypa så langt og kanskje lage eit par nye stiar. Det aller viktigaste er å skrive i turbøkene etter kvart. Legge att tankar som andre etter oss kan gjere seg nytte av. Kanskje vert løypa så fin at nokon vil lage ein veg av den. Kanskje er det nett me som stikk ut vegen for dei andre etter. Me må rekne med både bratt terreng, og stikkebuskar me må sage ned. Men, eg sjølv syns det er mykje meir tilfredsstillande å ha hatt ein tur i ulendt terreng framfor ein tur på asfalt.
Eg vil nytte høvet nok ein gong til å invitere med meg alle som jobbar saman i vg1 Helse- og sosialfag. Saman skal me få ein fin tur. Me veit ikkje kor langt me kjem, me veit ikkje korleis ruta er, - for den skal me lage sjølv. Det eg veit er at eg vil prøve så godt det let seg gjere, innafor dei rammene me har, å legge til rette for at alle skal få nyte turen. Me må berre alle saman vere tolmodige og sjå at det er elevane og deira læring som er det viktigaste. Før datateknologien sitt inntog lærte elevane ved hjelp av blyant og papir. Kan hende må me av og til nytte den metoden no også, viss me støyter på problem, men eg håpar ikkje at så skjer. Den viktigaste reiskapen i ein elev si læring er dialogen mellom elev og lærar. Verken PC eller nettbrett kan erstatte den.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar